Лінкі ўнівэрсальнага доступу

«Лекаў засталося на чатыры дні». З прычыны каранавірусу беларус ня можа вярнуцца дахаты пасьля лячэньня ў Віетнаме


Аляксандар Пазьняк
Аляксандар Пазьняк

Чатыры гады таму Аляксандар Пазьняк працаваў аграномам і ня меў асаблівых праблемаў са здароўем. Аднойчы ён прачнуўся і зразумеў, што ня можа стаяць на нагах.

Далей — шпіталізацыя, сутаргі, болі ў назе, апэрацыі, другая група інваліднасьці.

«Было адчуваньне, што нага жыве асобна ад арганізму», — тлумачыць хлопец. У студзені ён паехаў на лячэньне ў Віетнам і ў сакавіку зьбіраўся вярнуцца дахаты. Але здарыўся каранавірус, і краіны закрылі межы.

У размове са Свабодай хлопец расказвае пра хваробу, лячэньне на радзіме і залежнасьць ад наркатычных плястыраў.

«Выйсьця няма, акрамя як падсадзіць мяне на наркатычныя абязбольвальныя»

«Я прыехаў сюды не на адпачынак, а лячыцца і паспрабаваць на ногі ўстаць», — не хавае эмоцый хлопец. Чатыры гады таму яму паставілі дыягназ — «комплексны рэгіянарны болевы сындром з залучэньнем левай нагі, наяўнасьцю трывалага болевага сындрому, аміятрафічнага сындрому, міеліт». Хлопец ходзіць на правай назе з мыліцай, цярпіць боль у сьпіне і левай назе, ня можа на яе ўстаць.

«Нашыя лекары трохі праваронілі момант на пачатку захворваньня, гэта дало ўскладненьні, — кажа Аляксандар Пазьняк. — Больш за год таму ў Менску мне зрабілі дзьве апэрацыі на хрыбетніку ў РНПЦ нэўралёгіі і неўрахірургіі, але лепш ня стала. Пасьля другой нават горш. Лекары сказалі, што пакуль няма выйсьця, акрамя як падсадзіць мяне на наркатычныя абязбольвальныя».

Аляксандар Пазьняк
Аляксандар Пазьняк

Пазьняку прапанавалі зрабіць яшчэ адну апэрацыю — імплянтаваць марфінавую помпу, — але ён адмовіўся. Так Аляксандар ужо год «сядзіць» на наркатычных плястырах, якія, вядома, выклікаюць залежнасьць.

«Яшчэ адну апэрацыю ў Менску правесьці адмовіліся. Складана і ня факт, што дапаможа. Я пачаў збор грошай. Двойчы езьдзіў на абсьледаваньне ў Расею. Аналізы, якія мне прызначалі, нятанныя, а некаторыя ў Беларусі ня робяць. У мяне не было фінансаў, каб зрабіць іх».

Кошты лячэньня ў Ізраілі і Заходняй Эўропе былі для Аляксандра непад’ёмныя. Лекары параілі яму зьмяніць клімат і паспрабаваць нетрадыцыйную мэдыцыну. Так малады чалавек апынуўся ў Віетнаме.

«Я прыехаў сюды ў студзені, пажыць трохі і паглядзець на сваё самаадчуваньне. Грошай было няшмат. Мануальны тэрапэўт і бальніца, куды я хадзіў на працэдуры па акупунктуры, сказалі, што ў маёй сытуацыі трэба праходзіць курс. І не адзін, а некалькі. А адзін курс доўжыцца ад трох да шасьці месяцаў, потым трэба рабіць перапынак. Яны палічылі, што на тры курсы трэба прыкладна тры гады. А гэта грошы немаленькія», — кажа Аляксандар.

«Зь Віетнама выставілі цэньнік $1235»

Мясцовыя лекары, паводле слоў Аляксандра Пазьняка, не абяцаюць яму, што пасьля лячэньня боль пройдзе.

«Але мы хоць бы можам аднавіць адчувальнасьць у назе, — кажа хлопец. — Таму што ў мяне зь цягам часу яна наогул зьнікла. Я не адчуваю ні гарачага, ні халоднага, наступіць на нагу балюча, ужо і пальцамі не магу паварушыць. Боль, магчыма, стане меншы, і ня трэба будзе прымаць наркотыкі — хопіць абязбольвальных. Пасьля працэдур у Віетнаме мне трошкі лягчэй, але гэта толькі на пару гадзін, а потым усё вяртаецца».

Аляксандар плянаваў паляцець дадому 19 сакавіка, набыў квіток на чартэрны рэйс. Але, кажа, у той момант Расея ўжо закрыла межы для замежнікаў.

«У аэрапорце мяне разьвярнулі. Сказалі, што мой білет ануляваны, што я не грамадзянін Расеі і не магу ляцець», — працягвае Аляксандар і дадае, што грошы за квіток яму не вярнулі, а прапанавалі білет на любы іншы чартэрны рэйс праз тое ж агенцтва.

Потым, кажа Аляксандар, усё-ткі зьявілася магчымасьць ляцець транзытам праз Расею, але квіткі былі дарагія. А з красавіка ў Віетнаме ўвялі карантын, перасоўвацца ў іншыя правінцыі забаранілі, спыніўся наземны і авіятранспарт. Больш варыянтаў вярнуцца дадому не было. Потым зьявілася інфармацыя пра эвакуацыю беларусаў зь Віетнаму і Тайлянду.

«Зь Віетнаму выставілі цэньнік $1235 з адтэрмінаванай аплатай — гэта цана пры поўнай напаўняльнасьці самалёта. Гэта вялікія грошы, асабліва для мяне з пэнсіяй у 200 рублёў. У выніку амбасада выдаліла навіну пра тое, што будзе эвакуацыя зь Віетнаму. Цяпер пра гэты эвакуацыйны рэйс наогул інфармацыі няма. З Тайлянду забіраюць дакладна».

«Не наляплю плястыр — боль узмоцніцца настолькі, што не змагу спаць»

У Аляксандра канчаюцца плястыры, якія пазбаўляюць яго ад болю, і грошы. Страхоўка ўжо скончылася, але і яна не пакрыла б ягоны выпадак, бо захворваньне хранічнае. А атрымаць наркатычныя плястыры ў Віетнаме нашмат складаней, чым у Беларусі.

«Гэта прэпараты строгай справаздачнасьці, патрэбны дазвол шпіталя, таму што за гэта могуць пасадзіць. У Беларусі няма такой жорсткасьці. Я ўжо лаяўся з амбасадай, яны адмаўляліся дапамагаць. Я прачытаў Канстытуцыю, знайшоў пункт, што яны абавязаныя абараняць грамадзян. Толькі пасьля гэтага яны пачалі варушыцца, напісалі паперу ў шпіталь. Але ў шпіталі пра яе нічога ня ведалі».

Пераадолеўшы яшчэ некалькі бюракратычных перашкод, Аляксандар атрымаў чарговую паперу ад амбасады для шпіталя з просьбай аказаць яму дапамогу. Але ў шпіталь яшчэ ня езьдзіў.

«Я адчуў на сабе, што такое „ломка“. Гэта жудасна, нікому не пажадаю. У мяне застаўся адзін плястыр, па сутнасьці, 4 дні ў запасе. І ўсё. Калі не наляплю плястыр, боль узмоцніцца настолькі, што не змагу спаць наогул, у мяне будуць выкручвацца рукі — нешта кшталту „ломкі“ ў наркаманаў. Я спрабаваў хадзіць безь яго, але ня вытрымаў і паўдня. Гэта тое ж самае, што вам будуць рабіць апэрацыю без наркозу».

Цяпер Аляксандар шукае грашовай дапамогі, каб працягваць лекаваньне і набыць квіток у Беларусь. Вярнуцца дадому самастойна ён ня можа.

Ігар Лосік Кацярына Андрэева Ірына Слаўнікава Марына Золатава Андрэй Кузьнечык
XS
SM
MD
LG