Мясцовыя актывісты сабралі ў падтрымку Івана Шэгі сотні подпісаў і заяўляюць, што доктара звольнілі за актыўную грамадзкую і палітычную дзейнасьць.
— Вас звольнілі ў дзень, калі вам споўнілася 60 гадоў. Ці было гэта для вас нечаканым?
— У прынцыпе, я гатовы быў да гэтага. Але ў красавіку атрымаў ад галоўнага ўрача папярэджаньне, што кантракт са мной будзе прадоўжаны яшчэ на год. А пасьля, калі пайшоў у адпачынак і атрымаў іншы ліст, што мая праца заканчваецца, то вось гэта ўжо сталася нечаканасьцю. А так я разумеў, што яны скарыстаюцца такой магчымасьцю, каб кантракт са мной не прадоўжыць. Бо я ім крыху надакучыў.
— Як менавіта надакучылі?
— Мы тут маем актыўную пазыцыю, праводзім вялікую грамадзкую працу: апытвалі людзей аб праблемах сыстэмы аховы здароўя, пісалі свае прапановы, у тым ліку і галоўнаму ўрачу, склікалі канфэрэнцыю ў гэтых пытаньнях. Райвыканкаму давялося правесьці сустрэчу ў гэтых пытаньнях з грамадзкасьцю, з удзелам галоўнага ўрача, яны адказвалі на пытаньні. І гэта, пэўна, дадатковы клопат, які не патрэбны ні галоўнаму ўрачу, ні мясцовай уладзе. Ну, і акрамя таго я займаюся і іншай грамадзкай і палітычнай дзейнасьцю. Да прыкладу, Слонім — адзіны горад на Гарадзеншчыне, дзе сьвяткаваўся Дзень Волі — мы яго арганізавалі, не зважаючы на тое, якія тут захады рабіліся, каб гэтаму перашкодзіць. Гэта ўсё выклікае ва ўладаў раздражненьне, і яны вырашаюць гэтую праблему вельмі простым шляхам: няма чалавека — няма праблемы.
— Чаму, на вашу думку, спачатку прапаноўвалі працягнуць кантракт, а пасьля ўсё ж адмовілі?
— Справа ў тым, што тут ня надта ёсьць каму працаваць. І галоўнаму лекару — як бы ён ні хацеў ад мяне пазбавіцца — усё ж такі неабходна арганізоўваць працу, каб людзей было каму прымаць. А па працы да мяне пытаньняў ніколі не было. Таму ён і вагаўся. А пасьля на яго, пэўна, націснулі, і тут ён ужо нічога зрабіць ня мог. Давялося яму выконваць чыйсьці загад.
— Як адрэагавалі вашы калегі?
— Учора мяне добра правялі — сабраліся ўсе, хто калісьці са мной працаваў. Павіншавалі мяне і пашкадавалі, што ўсё гэтак заканчваецца абы-як. Таксама многія прыходзілі хворыя разьвітацца, якія лячыліся ў мяне. Асабліва апошнімі днямі вельмі шмат людзей на прыёмах было — прыходзілі разьвітвацца людзі.
— Ці будзеце спрабаваць займацца сваёй прафэсійнай дзейнасьцю, а таксама грамадзкай і палітычнай?
— Па-першае, я паспрабую праз суд абскардзіць гэтае звальненьне, бо яно не зусім законнае. Былі ў мяне варыянты знайсьці працу ў Баранавічах, але і туды дабраліся: дамовіўся, што праца будзе, а праз два дні патэлефанавалі і сказалі, што ня маюць патрэбаў у маіх паслугах. Значыць, нехта даў каманду і туды, каб ня бралі. На суд таксама надта спадзявацца не даводзіцца, бо ў нас жа ўся сыстэма аднолькавая: тэлефоннае права — чыйсьці загад, і ўсё. Але спрабаваць трэба — трэба быць пасьлядоўным у гэтых пытаньнях. Калі ўжо на тое пайшло, то трэба ісьці да канца.
Галоўны лекар Слонімскага раённага шпіталя не пажадаў пракамэнтаваць звальненьне Івана Шэгі для Радыё Свабода: выслухаўшы пытаньне, ён моўчкі паклаў слухаўку.
— Вас звольнілі ў дзень, калі вам споўнілася 60 гадоў. Ці было гэта для вас нечаканым?
— У прынцыпе, я гатовы быў да гэтага. Але ў красавіку атрымаў ад галоўнага ўрача папярэджаньне, што кантракт са мной будзе прадоўжаны яшчэ на год. А пасьля, калі пайшоў у адпачынак і атрымаў іншы ліст, што мая праца заканчваецца, то вось гэта ўжо сталася нечаканасьцю. А так я разумеў, што яны скарыстаюцца такой магчымасьцю, каб кантракт са мной не прадоўжыць. Бо я ім крыху надакучыў.
— Як менавіта надакучылі?
— Мы тут маем актыўную пазыцыю, праводзім вялікую грамадзкую працу: апытвалі людзей аб праблемах сыстэмы аховы здароўя, пісалі свае прапановы, у тым ліку і галоўнаму ўрачу, склікалі канфэрэнцыю ў гэтых пытаньнях. Райвыканкаму давялося правесьці сустрэчу ў гэтых пытаньнях з грамадзкасьцю, з удзелам галоўнага ўрача, яны адказвалі на пытаньні. І гэта, пэўна, дадатковы клопат, які не патрэбны ні галоўнаму ўрачу, ні мясцовай уладзе. Ну, і акрамя таго я займаюся і іншай грамадзкай і палітычнай дзейнасьцю. Да прыкладу, Слонім — адзіны горад на Гарадзеншчыне, дзе сьвяткаваўся Дзень Волі — мы яго арганізавалі, не зважаючы на тое, якія тут захады рабіліся, каб гэтаму перашкодзіць. Гэта ўсё выклікае ва ўладаў раздражненьне, і яны вырашаюць гэтую праблему вельмі простым шляхам: няма чалавека — няма праблемы.
Слонім — адзіны горад на Гарадзеншчыне, дзе сьвяткаваўся Дзень Волі
— Чаму, на вашу думку, спачатку прапаноўвалі працягнуць кантракт, а пасьля ўсё ж адмовілі?
— Справа ў тым, што тут ня надта ёсьць каму працаваць. І галоўнаму лекару — як бы ён ні хацеў ад мяне пазбавіцца — усё ж такі неабходна арганізоўваць працу, каб людзей было каму прымаць. А па працы да мяне пытаньняў ніколі не было. Таму ён і вагаўся. А пасьля на яго, пэўна, націснулі, і тут ён ужо нічога зрабіць ня мог. Давялося яму выконваць чыйсьці загад.
— Як адрэагавалі вашы калегі?
— Учора мяне добра правялі — сабраліся ўсе, хто калісьці са мной працаваў. Павіншавалі мяне і пашкадавалі, што ўсё гэтак заканчваецца абы-як. Таксама многія прыходзілі хворыя разьвітацца, якія лячыліся ў мяне. Асабліва апошнімі днямі вельмі шмат людзей на прыёмах было — прыходзілі разьвітвацца людзі.
— Ці будзеце спрабаваць займацца сваёй прафэсійнай дзейнасьцю, а таксама грамадзкай і палітычнай?
— Па-першае, я паспрабую праз суд абскардзіць гэтае звальненьне, бо яно не зусім законнае. Былі ў мяне варыянты знайсьці працу ў Баранавічах, але і туды дабраліся: дамовіўся, што праца будзе, а праз два дні патэлефанавалі і сказалі, што ня маюць патрэбаў у маіх паслугах. Значыць, нехта даў каманду і туды, каб ня бралі. На суд таксама надта спадзявацца не даводзіцца, бо ў нас жа ўся сыстэма аднолькавая: тэлефоннае права — чыйсьці загад, і ўсё. Але спрабаваць трэба — трэба быць пасьлядоўным у гэтых пытаньнях. Калі ўжо на тое пайшло, то трэба ісьці да канца.
Галоўны лекар Слонімскага раённага шпіталя не пажадаў пракамэнтаваць звальненьне Івана Шэгі для Радыё Свабода: выслухаўшы пытаньне, ён моўчкі паклаў слухаўку.
